حضرت صادق ( علیه السلام) حدیثی نقل می‏کنند که امیرالمۆمنین همیشه می‏فرمود « لیجتمع فی قلبک الافتقار الی الناس و الاستغناء عنهم» همیشه در قلب خود دو حس متضاد را با هم داشته باش: همیشه احساس کن که به مردم‏ نیازمندی، یعنی مانند یک نیازمند با مردم رفتار کن، و همیشه احساس کن‏ که از مردم بی‏نیازی و مانند یک بی‏ نیاز و بی‏ اعتنا بامردم رفتار کن

اما این امر در آن واحد نسبت به یک چیز که نمی‏شود، لابد نسبت به دو چیز است. خودشان توضیح می‏دهند «فیکون افتقارک الیهم‏ فی لین کلامک و حسن بشرک» اما آن مرحله‏ ای که باید مانند یک نیازمند رفتار کنی، در نرمی سخنت است، و در حسن سیرت و تواضع و ابتداء به‏ سلام، «و یکون استغناءک عنهم فی نزاهة عرضک و بقاء عزک» و آن‏ مرحله‏ ای که باید بی‏ نیاز باشی و جای تواضع نیست در حفظ آبرو و بقای‏ عزت توست. آنجا که پای حیثیت و شرافت در میان است، آنجا که دیدی‏ که اگر بخواهی ذره‏ ای نرمش نشان دهی، عرض و آبرو و عزت خودت را از دست می‏دهی، دیگر جای این نیست که رفتار یک نیازمند را داشته باشی‏ بلکه باید رفتار یک بی‏ اعتناء و بی‏ نیاز را داشته باشی.